Namik
Üye
ROMA – Çocuk askerler olgusu ortadan kaldırılması en zor belalardan biridir. Ancak zorla askere alma ve çatışma cehenneminden çıkmanın mümkün olduğunu söyleyen hikayeler var. Kitapta “Karanlığın ötesindeki ışık” (Etrafında yayıncı, sözcüsü Riccardo Noury’nin önsözüyle Uluslararası Af Örgütü), gazeteci Antonella Napoli, ölmemeyi başaran eski çocuk savaşçıların düzinelerce ifadesini topladı. Bu kitabın baş kahramanları tarafından ilk elden aktarılan deneyimlerin yanı sıra, hem Afrika kıtasında hem de Asya ve Orta Doğu’da çok yaygın bir uygulama olduğuna dair güncellenmiş raporlar ve veriler bulunmaktadır.
Dünyada 350 bin çocuk asker. Şu anda Birleşmiş Milletler tahminlerine göre dünyada en az 350 bin çocuk asker bulunuyor. Hayatlarından koparılan, kendi köylerinde silahlı gerilla grupları tarafından eğitilerek alt üst edilen, kendi anne-babaları dahil birçok yetişkinin sakatlanmasına tanık olan çocuklar, daha sonra askeri kayıt merkezlerine götürülerek terörün enstrümanlarının çocukları haline getirildi. savaş ve bazen de cinsel köleler.
Hiç tereddüt etmeden son derece tehlikeli görevlere çıkın. Görevleri genellikle çok tehlikelidir çünkü istihbarat görevleriyle düşman topraklarına sızmaya ve böylece düzenli ordunun askeri mevkilerine ilişkin temel bilgileri çalmaya ve böylece çocukların da yer aldığı saldırıları başlatmak için doğru unsurlara sahip olmaya zorlanmışlardır.
Umut dolu son mesaj. “İlk öldürdüğümde 11 yaşındaydım.” Antonella Napoli’nin Sudan, Uganda ve Demokratik Kongo Cumhuriyeti’nden toplanan katkılarla oluşturulan kitabı, sıklıkla göz ardı edilen gerçeklerin trajik ve kaba anlatımlarını, ancak umut dolu bir son mesajla sunuyor.
15 yaşındaki Grace’in hikayesi. Şu anda 15 yaşında olan ve Demokratik Kongo Cumhuriyeti’nin Kuzey Kivu bölgesindeki silahsızlanma programı sayesinde “iyileşen” Grace, 11 yaşındayken öldürmeye zorlanmanın dehşetini anlatıyor. karşımızdakileri vicdansızca, ne pahasına olursa olsun, hatta insanlık dışı yöntemlerle öldürmek. Savaş makinesi olduk. Uzun süre savaştım, sonra daha fazla dayanamadım. Bir gün bir grup askerle karşılaştım ve kendimi onlara teslim etmeye karar verdim.”
Cehennemden çıkış yolu. Böylece henüz on yaşındayken içine düştüğü cehennemden kaçış yolculuğu başlamış oldu. Kolay bir yol değil. Grace, “Köyümü kana bulayan isyancı grubun saflarından kaçtıktan sonra hayatım daha basit olmalıydı – ama ormanda savaşarak ve öldürerek geçirdiğim yıllar hikayemin sadece bir kısmı. Beni 10 yaşımdayken kaçırdılar. Tecavüze uğradım ve dövüşmeye zorlandım. Sürekli midem ağrıdığı için cinsel hastalıklara yakalanmaktan korkuyorum. Bir defasında 12 kişinin sırayla tecavüzüne uğradım. Öleceğimi düşündüm. Beni o kadar sert bir şekilde yere çarptılar ki, işitme yeteneğimin bir kısmını kaybettim. O zamandan beri her gece kabus görüyorum, kendimi bir hiç gibi hissediyorum. Üzerimdeki ağırlıklarını hâlâ hatırlıyorum, o şiddetin izlerini silinmez yaralar gibi taşıyorum ve bazen derimi yüzmek istiyorum.” Ancak Grace bir gün yeniden huzur bulabileceğine dair umudunu kaybetmemiş.
“Lütfen biri bana masal anlatsın.” “Ben büyüdüm – diyor Grace tekrar – artık çocuk değilim ama yine de birisinin bana uyuyabilmem için peri masalları anlatmasını diliyorum. Bazen kendimi beş yaşında, bazen de yüz yaşındaymış gibi hissediyorum. Hayatı ve insanları çok seviyorum. Ne kadarını anlayamazsınız… Başkalarının yaşadığı normal duyguları yaşayabilmeyi, anılarımın durdurulamaz azabına bir son verebilmek isterdim. Kolay olmayacak ama bu arada yeniden gülümsemeye başladım. Daha sakinim. Hayattayım”.
Dünyada 350 bin çocuk asker. Şu anda Birleşmiş Milletler tahminlerine göre dünyada en az 350 bin çocuk asker bulunuyor. Hayatlarından koparılan, kendi köylerinde silahlı gerilla grupları tarafından eğitilerek alt üst edilen, kendi anne-babaları dahil birçok yetişkinin sakatlanmasına tanık olan çocuklar, daha sonra askeri kayıt merkezlerine götürülerek terörün enstrümanlarının çocukları haline getirildi. savaş ve bazen de cinsel köleler.
Hiç tereddüt etmeden son derece tehlikeli görevlere çıkın. Görevleri genellikle çok tehlikelidir çünkü istihbarat görevleriyle düşman topraklarına sızmaya ve böylece düzenli ordunun askeri mevkilerine ilişkin temel bilgileri çalmaya ve böylece çocukların da yer aldığı saldırıları başlatmak için doğru unsurlara sahip olmaya zorlanmışlardır.
Umut dolu son mesaj. “İlk öldürdüğümde 11 yaşındaydım.” Antonella Napoli’nin Sudan, Uganda ve Demokratik Kongo Cumhuriyeti’nden toplanan katkılarla oluşturulan kitabı, sıklıkla göz ardı edilen gerçeklerin trajik ve kaba anlatımlarını, ancak umut dolu bir son mesajla sunuyor.
15 yaşındaki Grace’in hikayesi. Şu anda 15 yaşında olan ve Demokratik Kongo Cumhuriyeti’nin Kuzey Kivu bölgesindeki silahsızlanma programı sayesinde “iyileşen” Grace, 11 yaşındayken öldürmeye zorlanmanın dehşetini anlatıyor. karşımızdakileri vicdansızca, ne pahasına olursa olsun, hatta insanlık dışı yöntemlerle öldürmek. Savaş makinesi olduk. Uzun süre savaştım, sonra daha fazla dayanamadım. Bir gün bir grup askerle karşılaştım ve kendimi onlara teslim etmeye karar verdim.”
Cehennemden çıkış yolu. Böylece henüz on yaşındayken içine düştüğü cehennemden kaçış yolculuğu başlamış oldu. Kolay bir yol değil. Grace, “Köyümü kana bulayan isyancı grubun saflarından kaçtıktan sonra hayatım daha basit olmalıydı – ama ormanda savaşarak ve öldürerek geçirdiğim yıllar hikayemin sadece bir kısmı. Beni 10 yaşımdayken kaçırdılar. Tecavüze uğradım ve dövüşmeye zorlandım. Sürekli midem ağrıdığı için cinsel hastalıklara yakalanmaktan korkuyorum. Bir defasında 12 kişinin sırayla tecavüzüne uğradım. Öleceğimi düşündüm. Beni o kadar sert bir şekilde yere çarptılar ki, işitme yeteneğimin bir kısmını kaybettim. O zamandan beri her gece kabus görüyorum, kendimi bir hiç gibi hissediyorum. Üzerimdeki ağırlıklarını hâlâ hatırlıyorum, o şiddetin izlerini silinmez yaralar gibi taşıyorum ve bazen derimi yüzmek istiyorum.” Ancak Grace bir gün yeniden huzur bulabileceğine dair umudunu kaybetmemiş.
“Lütfen biri bana masal anlatsın.” “Ben büyüdüm – diyor Grace tekrar – artık çocuk değilim ama yine de birisinin bana uyuyabilmem için peri masalları anlatmasını diliyorum. Bazen kendimi beş yaşında, bazen de yüz yaşındaymış gibi hissediyorum. Hayatı ve insanları çok seviyorum. Ne kadarını anlayamazsınız… Başkalarının yaşadığı normal duyguları yaşayabilmeyi, anılarımın durdurulamaz azabına bir son verebilmek isterdim. Kolay olmayacak ama bu arada yeniden gülümsemeye başladım. Daha sakinim. Hayattayım”.