Namik
Üye
ROMA – Kolombiya hükümeti ile Kolombiya Devrimci Silahlı Kuvvetleri (FARC) arasındaki tarihi barış anlaşmasından yedi yıl sonra, en uzak bölgelerde yaşayan birçok topluluk hâlâ bir çatışma ve hareket zorluğu sarmalının içinde sıkışıp kalmış durumda.
Uluslararası hukukun ihlalleri. Barış anlaşmasına rağmen en ücra bölgelerde yaşayan en az 58 bin kişi, devlet dışı çeşitli silahlı grupların ve suç çetelerinin tehdit ve şiddeti nedeniyle hareket özgürlüklerinde kısıtlamalara maruz kalıyor. FARC’ın silahlarını bırakmasının ardından bazı bölgelerde çatışmalar yoğunlaştı, ancak diğer gruplar stratejik doğal kaynak alanlarının ve önemli uyuşturucu kaçakçılığı rotalarının kontrolünü ele geçirdi. “Sizi evinizde veya köyünüzde her gün, her yıl esir tutan silahlı adamların sürekli tehditleriyle karşı karşıya kalmanın acısını bir düşünün. Norveç Mülteci Konseyi (NRC). Kolombiya’daki NRC’nin direktörü Giovanni Rizzo, sivillerin hareket özgürlüğüne uygulanan kısıtlamaların açıkça uluslararası insani hukuku ihlal ettiğini ekliyor.
Şiddet. Nüfuslar üzerindeki kontrol, bölge üzerinde hakimiyet anlamına gelir ve yasadışı ekonomileri, özellikle de uyuşturucu kaçakçılığını körükler. Devlet dışı kontrol figürleri olan silahlı adamlardan oluşan çeteler, devletin varlığının bulunmadığı bölgelerde hareketliliği kısıtlamak için tehdit, mayın, suikast, cinsel şiddet, silahlı şiddet ve sokağa çıkma yasağı gibi taktiklere başvuruyor. Yerli ve Afro-Kolombiyalı topluluklar, eğitim, serbest dolaşım ve tarım gibi temel haklardan en çok mahrum kalanlar arasında en çok etkilenenler arasında yer alıyor.
Şahit. “Toplumumuz çatışmaların ortasında. İnsanlar korkuyor, ormana tarım yapmaya gitmiyorlar, biz ava gitmiyoruz, nehre balık tutmaya gitmiyoruz. Her gün evde kalıyoruz, dışarı çıkmıyoruz. Beklediğimiz barış bu değil” diyor Batı Kolombiya’da yaşayan yerli Felipe.
Veri. On binlerce insan fiziksel olarak kapalı durumda kalırken, alarm veren 537.000 Kolombiyalı, silahlı çatışma nedeniyle kendi ikamet alanları içerisinde serbestçe hareket edemiyor ve bu durum su, gıda, sağlık ve eğitim gibi temel mallara erişimi olumsuz etkiliyor. Bu durum, hükümet kontrolünün olmaması ve çatışmalardan etkilenen bölgelerde yetersiz insani müdahale nedeniyle daha da kötüleşiyor.
Uluslararası hukukun ihlalleri. Barış anlaşmasına rağmen en ücra bölgelerde yaşayan en az 58 bin kişi, devlet dışı çeşitli silahlı grupların ve suç çetelerinin tehdit ve şiddeti nedeniyle hareket özgürlüklerinde kısıtlamalara maruz kalıyor. FARC’ın silahlarını bırakmasının ardından bazı bölgelerde çatışmalar yoğunlaştı, ancak diğer gruplar stratejik doğal kaynak alanlarının ve önemli uyuşturucu kaçakçılığı rotalarının kontrolünü ele geçirdi. “Sizi evinizde veya köyünüzde her gün, her yıl esir tutan silahlı adamların sürekli tehditleriyle karşı karşıya kalmanın acısını bir düşünün. Norveç Mülteci Konseyi (NRC). Kolombiya’daki NRC’nin direktörü Giovanni Rizzo, sivillerin hareket özgürlüğüne uygulanan kısıtlamaların açıkça uluslararası insani hukuku ihlal ettiğini ekliyor.
Şiddet. Nüfuslar üzerindeki kontrol, bölge üzerinde hakimiyet anlamına gelir ve yasadışı ekonomileri, özellikle de uyuşturucu kaçakçılığını körükler. Devlet dışı kontrol figürleri olan silahlı adamlardan oluşan çeteler, devletin varlığının bulunmadığı bölgelerde hareketliliği kısıtlamak için tehdit, mayın, suikast, cinsel şiddet, silahlı şiddet ve sokağa çıkma yasağı gibi taktiklere başvuruyor. Yerli ve Afro-Kolombiyalı topluluklar, eğitim, serbest dolaşım ve tarım gibi temel haklardan en çok mahrum kalanlar arasında en çok etkilenenler arasında yer alıyor.
Şahit. “Toplumumuz çatışmaların ortasında. İnsanlar korkuyor, ormana tarım yapmaya gitmiyorlar, biz ava gitmiyoruz, nehre balık tutmaya gitmiyoruz. Her gün evde kalıyoruz, dışarı çıkmıyoruz. Beklediğimiz barış bu değil” diyor Batı Kolombiya’da yaşayan yerli Felipe.
Veri. On binlerce insan fiziksel olarak kapalı durumda kalırken, alarm veren 537.000 Kolombiyalı, silahlı çatışma nedeniyle kendi ikamet alanları içerisinde serbestçe hareket edemiyor ve bu durum su, gıda, sağlık ve eğitim gibi temel mallara erişimi olumsuz etkiliyor. Bu durum, hükümet kontrolünün olmaması ve çatışmalardan etkilenen bölgelerde yetersiz insani müdahale nedeniyle daha da kötüleşiyor.